Οι πρόσφυγες της Ανατολής κατάγονταν από διάφορες περιοχές του Πόντου και της Μ. Ασίας. Με βάση τις διαθέσιμες πηγές φαίνεται ότι στην περιοχή για πρώτη φορά κατέφθασαν Πόντιοι πρόσφυγες στην πλειοψηφία τους, κυρίως από το χωριό Γενί γερ (Γενίερ) οι οποίοι μέχρι σήμερα αποκαλούνται «Τσιτσελήδες» και είναι κυρίαρχη πληθυσμιακή ομάδα. Επίσης εγκαταστάθηκαν δέκα οικογένειες από τη Σαφράμπολη και έξι οικογένειες από τα χωριά Γιαζίκοϊ και Κουνρανκιόι (ή Κιρανκόι), μια οικογένεια από τη Φάτσα, πέντε-έξι οικογένειες από την Πουλαντζάκη, δύο από το Τεπεκόι, από το χωριό Αλουτσαρά, από την Κερασούντα, την Τοκάτη, την Αργυρούπολη, το Κατικιόι της Σαμψούντας και πέντε–έξι οικογένειες από την Πάφρα. Το 1925 ήρθαν στην περιοχή και Πόντιοι από από το Κουμπάν της Ρωσίας, ειδικότερα από το Χόμσκι, χωριό κοντά στο Κρασιουτάρ και το Σοχούμι της Γεωργίας, οι λεγόμενοι «Ρουσάντοι». Συνολικά 141 οικογένειες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή που ύστερα αποτέλεσε την Κοινότητα Ανατολής.
Από το 1924 άρχισε η ανοικοδόμηση των σπιτιών και μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο ανέγερσης του οικισμού. Το σχέδιο του οικισμού περιείχε 44 οικοδομικά τετράγωνα όπου χτίστηκαν συνολικά 142 κατοικίες στα αντίστοιχα οικόπεδα. Η ανέγερσή του τελείωσε το 1926. Στην απογραφή του 1928 στην Ανατολή καταμετρήθηκαν 586 άτομα.
Το 1930 διανεμήθηκαν χωράφια και οικόπεδα στους κατοίκους της Ανατολής. Κάθε οικογένεια πήρε 25 στρέμματα αγροτεμάχια. Επίσης σε κάθε οικογένεια δόθηκε μια αγελάδα, ένα κάρο, γεωργικά εργαλεία και σπόρος για τις καλλιέργειες. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες επιδόθηκαν στην καλλιέργεια καπνού και καλαμποκιού.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1931 ιδρύεται επίσημα η νέα κοινότητα. Στο πρώτο Κοινοτικό Συμβούλιο εκλέχτηκαν: Κων/νος Εμμανουηλίδης, Αριστείδης Περπερίδης, Παναγιώτης Αγατσίδης, Παναγιώτης Αναστασιάδης, Αριστείδης Χριστοφορίδης. Το όνομα Ανατολή προτάθηκε από τον παπα Γιώργη Εμμανουηλίδη με το σκεπτικό ότι από την Ανατολή, την ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας, είχαν έρθει όλες οι οικογένειες και η ονομασία αυτή θα μπορούσε να περιλάβει όλους τους τόπους καταγωγής.
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Αρχικά το σχολείο στεγάστηκε στο εσωτερικό της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη. Πρώτος δάσκαλος ήταν ο Δημήτρης Παπαζώης από το 1927-1929. Το 1929 διορίστηκε στο χωριό και νηπιαγωγός. Το 1930 παραχωρήθηκε κλήρος 24 στρεμμάτων και οικόπεδο για την κατασκευή σχολικού κτιρίου ενώ το χτίσιμο του δημοτικού ξεκίνησε μόλις το 1932 με τη βοήθεια και την προσφορά των προσφύγων που κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου με την προσωπική εργασία και τον ιδρώτα τους. Την πρώτη χρονιά της λειτουργίας του, στέγασε 120 παιδιά.
Η ΓΗ
Στην Ανατολή παραχωρήθηκαν 5.457 στρέμματα, από τα οποία τα 3.630 ήταν καλλιεργήσιμα. Η κάθε οικογένεια έλαβε 24 στρέμματα. Σ’ αυτά συμπεριλαμβανόταν έκταση 1 στρεμ., για καλλιέργεια καπνού, 2 στρεμ., για καλλιέργεια αμπελιών και πέντε στρεμ.,για καλλιέργεια χόρτου βοσκής. Κάθε οικογένεια εκτός από κλήρο και σπίτι έλαβε γεωργικά εργαλεία και ζώα, τα οποία χρεώθηκε με την αντίστοιχη χρηματική αξία και τους τόκους. Τον αγροτικό χαρακτήρα του τοπίου συμπλήρωναν τα αλώνια - το χωριό διέθετε τρία. Οι πρόσφυγες ανέπτυξαν σταδιακά την κτηνοτροφία. Στην εποχή της ακμής, το χωριό συνολικά διέθετε 10.000 πρόβατα και 1.500 αγελάδες. Από το 1929, εγκαταστάθηκαν στις παρυφές του χωριού, σε καλύβες μερικές οικογένειες Βλάχων από το Συρράκο. Όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει η πρώτη γενιά των προσφύγων απασχολήθηκε κυρίως σε αγροτικές εργασίες και παράλληλα άσκησε συμπληρωματικά κάποιο άλλο επάγγελμα ενώ η δεύτερη γενιά είχε την ευκαιρία να αξιώσει ένα επάγγελμα στην πόλη.
